« رویی که روز شبنم گر بکشد نقاب پرتو دهد چنانکه شب تیره اختری

حیف باشد بر چنان تن پیرهن ظالم باشد بر چنان صورت نقاب

گر تو پری چهره نپوشی نقاب تو به صوفی به زیان آور

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

بارها گفته اند این روی به هر کس منمای تا ؟ نکند دیده هر بی بصیرت

ماه رخسار نپوشی تربت یغمایی تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود »

سعدی شیرازی.