نیشخندی زد و گفت: مگر این معشوقه دلبری میداند!؟

مگر این چادری عهد قجر،عشوه هم میفهمد!؟

تو بگواصلا نازی به صدایش باشد!؟

جلوه ی تن، رخ زیبا و ادا ملتفت است!؟

تاب گیسو بلد است!؟

من همش زیر لب خندیدم...

او چه داند تو چگونه دل ما را بردی!؟

او چه داند که زن و گوهر هستی چه بود!؟

یاد دیدار نخست بودم،با همه سادگی و حجب و حیا میرفتی

نه نگاهت به کسی

نه زدی چشمک و نه خنده ی بیجا،

زهرا مامان بیا صمیمی باشیم

مثل دو تا دوست قدیمی باشیم

بیا با هم حرف بزنیم بخندیم

در رو به روی غصه ها ببندیم

درسته دختر خوبه دلبر باشه

تو خوشگلی از همه کس سر باشه

جلوه تو ذات دختره می دونم

کار خداست مقدره می دونم

همه می گن دخترا برگ گلن

دادش میگه البته یه کم خلن

چسب روی دماغ یعنی که زشتن

به فکر خط خطی سرنوشتن

پشت ای رنگ و روغنا دروغه

پشت اینا یه طرح بی فروغه

مردا میگن که خوشگلا نجیبن

راستش و بخوای دخترا مثل سیبن

سیب زمین افتاده بو نداره

رهگذر هم پا رو دلش می ذاره

سیب های روی شاخه چیدن دارن

از دست باغبون خریدن دارن

بهار خانوم دل نگرون توام

دلواپس روز خزون توام

« رویی که روز شبنم گر بکشد نقاب پرتو دهد چنانکه شب تیره اختری

حیف باشد بر چنان تن پیرهن ظالم باشد بر چنان صورت نقاب

گر تو پری چهره نپوشی نقاب تو به صوفی به زیان آور

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

بارها گفته اند این روی به هر کس منمای تا ؟ نکند دیده هر بی بصیرت

ماه رخسار نپوشی تربت یغمایی تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود »

سعدی شیرازی.